Kunstenaar Bonny Dijkstra is een markant Leeuwarder. Inmiddels maakt hij van kunst zijn leven en van zijn leven een kunst. Daar gaat echter een verhaal aan vooraf. Zou jij je Bonny namelijk als boswachter, lasser of soldaat kunnen voorstellen? Wat je natuurlijk al is opgevallen, is dat hij en chihuahua Pablo onafscheidelijk zijn. Maar was het liefde op het eerste gezicht?
Wie is Bonny?
‘Bonny is een kleurrijk en creatief persoon die veel doet voor de stad en voor de mensen. Naast schilderen sta ik voor de medemens klaar met onze stichting Femke Foundation. Hiermee zetten we ons in voor kinderen met onbekende ziektes.’
Met wie doe je dat samen?
‘Met zo’n vijftig zakenlieden. Samen rijden we één keer per jaar met deze kinderen in Lamborghini’s, Ferrari’s en andere bolides. Ik zeg altijd: we zijn een stichting van 49 rijke jongens en één iemand die het heel goed heeft. Mijn Ferrari komt nog wel.’
Waar droomde je van als kind?
‘Ik droomde veel als kind. Ik wilde altijd wel wat creatiefs doen, maar droomde er ook van boswachter te worden. Het bleef echter bij een kinderdroom, want ik moest het leger in; ik was een van de laatste dienstplichtigen.’
Moet de dienstplicht weer worden ingevoerd?
‘Zeker. Al vind ik wel dat je dan mag kiezen voor dienstplicht of zorgplicht. Als je echt iets op de dienstplicht tegen hebt, kun je ouderen helpen. Als je ziet hoeveel ouderen het fijn zouden vinden weer een maatje te hebben om mee te wandelen of om een praatje mee te maken, dan is zorgplicht een goede oplossing lijkt mij. En dat zou ook goed zijn voor de jeugd. Leren ze weer wat discipline is. Dat ontbreekt er tegenwoordig nog wel eens aan.’
Wat ben je na je diensttijd gaan doen?
‘Ik kwam mijn diensttijd uit en ik moest wat. Toen ben ik in een kledingzaak van een vriend gaan werken. Daarnaast ben ik achttien jaar portier geweest. Maar dit was beide niet mijn roeping en ben ik omgeschoold naar technisch lasser. Zeven jaar geleden ben ik geknapt. In korte tijd verloor ik mijn vader en achttien vrienden en vriendinnen. Ik was zo verdrietig. Toen ben ik een tijdje naar Ibiza vertrokken en ben ik gaan schilderen.’
Hoe verliep die carrièreswitch?
‘Na Ibiza ben ik weer gaan lassen, want ja, toentertijd dacht ik dat er als kunstenaar geen droog brood te verdienen was. Maar ik zat de hele dag in die lashelm. Ik kon het niet meer en ik dacht: ik houd er mee op. Het is de beste beslissing in mijn leven geweest. Als je mij voor die tijd had gezegd dat ik kunstenaar zou worden, dan had ik je uitgelachen.’
Waar ben je op dit moment mee bezig?
‘Natuurlijk ben ik veel aan het schilderen. Ondertussen probeer ik een expositie op te zetten in Amsterdam. Uitsluitend met mijn eigen werk. En dan niet vier of vijf werken, maar echt een grote expositie. Vijf werken zo groot als de Nachtwacht en daarbij nog eens tachtig werken. Hopelijk gebeurt dat dit jaar nog. Ik zeg altijd: Als je de wereld wilt veroveren, moet je de wereld in. Ik heb Nederland nog lang niet gehad, maar als je het in Friesland hebt gemaakt, kun je het overal maken. Friezen zijn natuurlijk nuchter en zeggen waar het op staat.’
Op welke droomlocatie wil jij je kunst tentoonstellen?
‘Mijn grootste droom is New York. Ik houd ontzettend van films en de eerste keer dat ik daar was, leek het alsof ik er al vaker was geweest. Dat komt natuurlijk doordat veel films daar zijn opgenomen. Als kunstenaar is New York het summum, dan denk je van: wauw! Veel van mijn voorbeelden komen uit die stad of hun werk hangt daar. Denk aan Andy Warhol, Keith Haring en Yves Klein, om maar een paar te noemen.’
Je grote liefde is Pablo. Waar hebben jullie elkaar leren kennen?
‘Zeven jaar geleden. Ik was natuurlijk verdrietig en ging geknapt naar Ibiza. Net voordat ik vertrok, ontmoette ik Pablo. Ik dacht: een chihuahua, zo’n klein ******likkertje? Maar ik zag Pablo en het was liefde op het eerste gezicht. Hij was niet bij mij weg te slaan. Hij ging meteen mee het vliegtuig in naar Ibiza. Pablo laat iedereen om mij heen lachen en iedereen wil met me praten. Zo hoefde ik niet aan alle ellende te denken. Ik heb nooit gedacht dat ik zo depressief zou worden, maar het gebeurde. Zonder hem was ik hoogstwaarschijnlijk verdwaald op Ibiza. Het kon mij allemaal niets meer schelen. Eigenlijk heeft Pablo mij gered.’
Tekst: Johan Weitenberg
Foto’s: Simon van der Woude
