Sietse van Daalen, beter bekend als hardcore MC Da Mouth of Madness, is een geboren en getogen Leeuwarder. Vanaf midden jaren ’90 is hij een gevestigde naam in de hardcore wereld en dat begon allemaal in onze stad. Inmiddels woont hij in Amsterdam, maar met zijn roots in Leeuwarden en zijn behaalde successen is er reden genoeg de hardcore superster een paar vragen te stellen. Sietse neemt ons mee in zijn succesverhaal, zijn normale werkdag en zijn eigen muzikale achtergrond.
Je maakt muziek, je presenteert op verschillende grote hardcore feesten, je hebt je eigen radioprogramma. Wat doe je nou eigenlijk het liefst?
“Het is allemaal wel leuk eigenlijk, maar mijn hoofd job is gewoon op het podium staan. Dat is gewoon wat ik het liefste doe. Zorgen dat het feest op gang komt.”
Door de jaren heen heb je veel podia mogen zien. Welk optreden is je het meest bijgebleven?
“Dat zijn er toch best wel veel. Ik heb in 1996 Love Parade Berlijn gedaan voor 1,5 miljoen mensen. Dat zal me altijd bij blijven. En natuurlijk het debuut samen met DJ Uzi in 1996 in het FEC in Leeuwarden voor 10.000 man. We zijn opgepikt door ID&T. Zij zagen DJ Uzi draaien op een feestje en hebben hem toen geboekt voor Thunderdome on Tour 1995. Dat begon in een tentje in Gorredijk en vanaf dat moment is het hard gegaan. We stonden daarna ook op veel ID&T evenementen. Het is toen best wel snel gegaan. We waren wel wat aan het ouwehoeren, maar hadden nooit carrière gedachtes.”
En welk optreden wil je zo snel mogelijk vergeten?
“Bladerunner in de Martinihal Groningen. We waren uiteindelijk toch niet geboekt. Volgens hen waren we te snel doorgebroken, we zouden helemaal niets zijn. DJ Weirdo heeft uiteindelijk gezegd, fuck it, ik neem jou gewoon mee als mijn MC. Er waren ook te veel mensen op het feest, misschien wel twee à drieduizend mensen te veel.”
Door je populariteit heb je inmiddels een eigen Wikipediapagina. Hoe voelt het om dat te hebben?
“Ik vind het op zich best wel leuk. Een Wikipediapagina krijg je niet zo maar. Die moet een ander voor je schrijven en het moet op feiten gebaseerd zijn, dus het mag niet een te mooi verhaal zijn. Iemand is er ooit mee begonnen, ik heb geen idee wie, maar er stonden wat onjuistheden in en dat heb ik zelf toen een keer proberen te corrigeren. Het grappige is dat een van de medewerkers een groot hardcore fan is en die heeft dat stuk herschreven. Daar was ik natuurlijk wel heel blij mee. Het is gewoon leuk om zo’n pagina te hebben, dan hoor je er misschien toch wel een beetje bij. Ik mag wat dat betreft niet klagen. We hebben het geluk gehad dat we ook in een aantal boeken terecht zijn gekomen. We staan bijvoorbeeld in boek Pop in Friesland: 40 jaar herrie en worden genoemd naar De Kast, Maywood en Twarres. Daarnaast sta ik in Mary Go Wild, de housebijbel, met een interview en een stuk over het ontstaan van hardcore. Er staat ook een stuk in over Leeuwarden als housestad waarin ik ook word genoemd. Recent is het boek ‘Wat de fok, ouwe’ van Dano uitgekomen waar ik ook in wordt genoemd. Op zo’n manier ben je wel vereeuwigd op papier.”
Hoe ben je eigenlijk ooit op je bijzondere artiestennaam gekomen?
“Ik woonde toen in de Kazerne in Leeuwarden. Ik zat een keer op een middag een film te kijken en die film heette In the Mouth of Madness. Ik dacht, als ik dat nou een beetje verander in ‘Da Mouth of Madness’ is dat best wel een coole naam. Ik zat nog te denken, hij is best wel lang, maar ik heb er uiteindelijk wel gewoon voor gekozen. Juist omdat de naam wat lang is valt ie wel op de flyers.”
Muziek en verkopen zijn je werk. Hoe ziet een werkdag er voor jou uit?
“Op een normale werkdag sta ik op om kwart voor zeven en dan ga ik naar mijn werk. Ik werk bij Telegraaf Media Groep (TMG) voor lokale dagbladen en huis-aan-huis bladen. Ik ben daar verkoper business-to-business. Meestal werk ik tot een uurtje of half zes, waarna ik naar huis ga om te eten. s’Avonds ga ik de studio in om plaatjes te maken en op woensdagavond maak ik altijd een radioprogramma op online radiostation Gabber.FM. Ik zou kunnen leven van mijn bestaan als MC, maar dat lukt niet in combinatie met mijn privé leven. Ik heb een zoon die ik gewoon graag één keer in de twee weken zie. In het begin van het jaar ga ik met hem plannen welke weekenden we samen hebben en dan bouwen we om de festivals heen. Als er een aanvraag komt voor een feest en mijn zoon is dan bij mij, dan pak ik die gewoon niet aan. Hij is gewoon het belangrijkst in mijn leven en daar gaat niets of niemand boven.”
Heb je naast je werk ook aparte hobby’s?
“Niet echt iets geks, maar ik mag wel heel graag lezen. Ik lees heel graag biografieën, lees op dit moment die van Eddy de Clercq. Ik hou gewoon van waargebeurde verhalen. Laatst heb ik bijvoorbeeld Heineken na Freddy gelezen, dat gaat over hoe het bedrijf verder is gegaan. Ik kom er altijd wel dingen in tegen die me inspireren of waar ik van kan leren. Ik mag ook wel graag een serie kijken en daar haal je ook wel weer dingen uit. Ik kijk veel verschillende series en kijk er ook veel samen met m’n zoon.”
Naar welke muziek je eigenlijk zelf?
“Oude hiphop uit de jaren ’90 luister ik veel en daarnaast reggae en veel jaren ’80 muziek. Eigenlijk heel breed dus, maar geen Top 40 muziek. Een aantal favorieten zijn Bob Marley, André Hazes en Micheal Jackson. Op hiphop gebied Public Enemy en Dr. Dre. Ik luister natuurlijk ook wel hardcore.”
Heb je stiekem ook een guilty pleasure?
“Ja eigenlijk wel. Meerdere, maar als ik een moet kiezen is dat ‘Paradise By The Dashboard’ Light van Meatloaf. Weet je waarom? Ik moet dan altijd denken aan m’n pubertijd. In die tijd wanneer we dan op stap gingen was dat gewoon een hele populaire plaat.“
Tekst: Johan Weitenberg
Foto: Laura Marijn Fotografie
