Leeuwarder band Super Star Gods gaat hard en laat een sterke, eigen identiteit zien. Met schmink en matching outfits betreden ze het podium en reken maar dat het feest wordt. Met hun show op de Zwarte Cross en de release van hun eerste EP in het vooruitzicht gingen we in gesprek met zanger en bandleider Mad Duke Depraved.
Even voorstellen: Wie zijn jullie en hoe is de band ontstaan?
‘De naam Super Star Gods komt voort uit een bizarre trip die ik ooit had. Ik dacht dat ik een God was geboren uit de explosie van 2 sterren die op elkaar waren geknald. Ik werd naar de aarde gelanceerd om de heilige boodschap van rock-‘n-roll te verkondigen om daarmee de mensheid te redden van dj’s, hipster songwriters en autotunerappers. Zo ontstond het idee om deze band te vormen. Ik schreef een heel repertoire en met de demo’s ging ik op zoek naar bandleden. Ik aanschouwde een aantal optredens van gitariste Duchess Debris en vroeg haar vervolgens zich bij mij aan te sluiten. Via haar leerde ik drummer Ace Lacerface kennen. We begonnen met repeteren en gaandeweg kwam bassist Maximus Blasphemus erbij. We hebben een tijdje in deze 4-koppige formatie gespeeld, maar uiteindelijk besloten we om gitarist Johnny Longfingers aan onze groep toe te voegen.’
Mad Duke Depraved (Foto door Sharon Dusk)
Het eerste wapenfeit is onderweg: de EP Death Shock Glam Rock. Hoe omschrijf je zelf jullie muziek?
‘Kijk, Super Star Gods is eigenlijk gewoon hardrock met metal invloeden. Geen complexe composities met exotische maatsoorten. Simpele, doordachte, direct in je gezicht spugende rock-‘n-roll. Met een catchy meeschreeuwrefrein en met een dronken motorzaag bewerkte headbang groove. Het meeste is zelfs behoorlijk dansbaar. We zijn met talloze bands vergeleken. Vaak kan ik me er wel in vinden. Ons repertoire is vrij breed en heeft veel raakvlakken met verschillende rock- en metalgenres. Vooral die hele foute, met synthesizers en getoupeerd haar.’
Jullie gaan nieuwe nummers maken: Hoe verloopt het schrijfproces?
‘Ik heb altijd een opnameapparaatje en pen en papier bij de hand. Ongelofelijk hoe je op de meest idiote momenten ideeën krijg: sta je net te douchen moet je weer met je natte blote reet door het huis heen vliegen. Met als resultaat een druipende microfoon en een inktdoorlopen A4tje. Maar wel een mogelijk idee voor een nieuw nummer. Vervolgens ben ik nachtenlang aan het componeren op mijn computer en schrijf, zing en speel ik de basis in voor alle instrumenten: bas, gitaar, drums, backing vocals, synthesizers, explosies en nare frequenties die alleen honden kunnen horen zodat hij op je mat piest of het gezicht van je vervelende neefje verminkt. Als dat achter de rug is hebben we daar een demo. Die stuur ik dan door naar de andere bandleden en tijdens de repetities laat iedereen zijn expertise erop los. Soms wordt het niks. Die komt dan in de ‘jammer-dat-je-zo-hard-hebtgewerkt- maar-dit-is-shit’ bak. Maar heel vaak is het raak en dan creëren we een fucking monster. Ik sta iedere keer weer versteld van wat mijn mede bandleden toevoegen en hoeveel beter zij alles maken.’
Duchess Debris (Foto door Sharon Dusk)
Waar gaan de teksten over?
‘Het is een nihilistische, cynische blik op de wereld, met een flinke dosis vulgaire zwartgallige humor en zelfspot. Seks, drugs en de obsessie met satan. Hij is echt de coolste pik ooit. Scherp en maatschappijkritisch. De lachspiegel die je ware kutkop laat zien. Het allerlaatste feestje voordat de atoombommen vallen. Fucking bitterzoet. En voor de nuchteren onder ons: neuken, zuipen, headbangen! Poëtisch genoeg?’
Jullie gaan met schmink en outfits het podium op. Wat is het belang van een goede stageact?
‘Je kent ze wel de zanger/klimop die met zijn microfoonstandaard is vergroeid, de bassist die half achter de backdrop staat en de gitarist die is aangespoeld op een onbewoond eiland. Oftewel Iedereen gaat bier halen en roken. Waar komen mensen voor? Entertainment, godverdomme! Wij komen daar om de mensen te vermaken en een verhaal te vertellen in muzikale vorm. Met lasers, gore schmink, glimmende outfits en low budget stageprops. O ja, en we hebben een beeldschone gitariste! Tieten enzo.’
Ace Laserface (Foto door Jan Lenting)
Omschrijf jullie meest memorabele optreden.
‘Ieder optreden is memorabel. Als er wat drank of ander spul inzit gaat het altijd verrot hard, zodra de eerste toon wordt gespeeld. We vermaken ons altijd supergoed op het podium. Als je erbij loopt als een grijnzende geschminkte faggot met een wapperende cape, een flikkerlampje op je lul, en je voert het publiek drank en geeft ze opblaasgeslachtsdelen, dan gaat het bijna vanzelf. Maar als ik dan toch moet kiezen: onze allereerste show in Poppodium Romein. Ik heb echt heel lang met het idee voor deze band rondgelopen en ik heb er keihard aan gewerkt. In die show kwam alles bij elkaar. De visie die ik voor ogen had: alles viel op zijn plek. Ik moest even een traantje wegpinken. Toen snapte ik waarom vrouwen zo raar met hun handjes wapperen als ze gaan huilen: daar gaat je eyeliner.’
Jullie staan dit jaar op een van de grootste festivals van Nederland, de Zwarte Cross. Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen en wat hopen jullie eruit te halen?
‘Ja te gek! We zijn blijkbaar opgevallen bij de organisatie en we zijn gewoon geboekt. Het doel is om vooral meer bekendheid te krijgen bij een groter en breder publiek en om er meer optredens uit te slepen. Nationaal en internationaal. Netwerken. O ja, en pussy natuurlijk. Vrachtwagens vol pussy.’
Maximus Blasphemus en Mad Duke Depraved (Foto door Geordie van Velzen)
Waar willen jullie ooit nog eens spelen?
‘De maan lijkt me te gek, de zwaartekracht daar zorgt echt voor een bizarre moshpit.’
The sky is the limit?
‘Wereldfaam staat op de planning. Maar ja, eerst moet iedereen maar even de 27 passeren.’
Johnny Longfingers (Foto door Jeanine Leguit)
Hoe gaat het er backstage aan toe?
‘Als we al een backstage hebben, haha! Het is meestal een goor hok met een kringloop koelkast en een omabankstel met hele verdachte vlekken. Soms hebben we mazzel en is er een spiegel en stromend water. Altijd handig als je make-up op moet doen. Ik noem het warpaint maar die benaming is helaas niet blijven hangen. Je wil natuurlijk een spectaculair verhaal horen. Het is intussen routine geworden. We offeren eerst een geit op een altaar gemaakt van naakte vrouwenlichamen in de naam van lucifer, onze gehoornde god en meester. Dan even een biertje en andere geestverruimende versnaperingen. Daarna de show! Even lekker spelen dus. En dan direct na de bloedorgie vullen we nog even het gage formulier in. En dan op naar het volgende optreden.’
Maak de zin af: Like ons op Facebook of anders…
‘Kijk maar even of je ons liked, volgt, shared etc.: zouden we wel cool vinden. Maar je moet natuurlijk niet in moeilijkheden komen met je pastoor, priester, imam of feministische schoonmoeder.’
Coverfoto: Jan Lenting
