Je hebt van die dagen… Dan gaat het allemaal niet zoals het zou moeten gaan. Je loopt al dagen te snotteren en het gaat maar niet over. Je geeft er ook niet aan toe. Dat kan ook niet als zelfstandig onderneemster dus logisch ook dat het niet voorbij gaat. Je blijft je verwonderen over hoe het mogelijk is dat een mens zoveel snot produceert. Maar gelukkig had de Sligro een multipak zakdoeken toen ik er toevallig even iets moest halen. Alsof ze wisten dat ik verkouden was.
Snotprobleem opgelost, hoestprobleem nog niet en dan vooral ’s nachts hè, als je graag wilt slapen en slaap zo broodnodig is, omdat je van dat virus in je lijf af wilt. Nee, vergeet het. Je bent té veel bezig met het feit dat je geen lawaai wilt maken voor diegene die aan de andere kant van het bed ligt. En dus… je raadt het al: hoestbuien. Daar lusten de honden geen brood van.
Tsja, dan raak je na een dag of wat redelijk oververmoeid door te weinig slaap, maar we gaan gewoon door. Met alle gevolgen van dien. Ik was gewoon aan het werk en ik reed gewoon bestellingen. Toen ging het toch fout… Waar het anders altijd goed gaat, was ik nu iets minder geconcentreerd. Iets minder geduldig. Iets te gehaast. Wie zal het zeggen? Voor ik het wist stond ik op die stomme stoeptegel.
Ik kon niet vooruit en niet achteruit. Ik hoorde alleen maar ‘krrkrr’ en dat is niet goed als je in een auto zit. Het zweet brak me uit. Al is dat sowieso niet zo moeilijk als je de griep hebt. Kun je nagaan wat voor klotsboel het nu onder mijn oksels was. Vermoeid als ik was, brak totale paniek uit: een auto aan stront. Wie gaat dat betalen? Een auto vol bestellingen terwijl ik zo vast als een huis stond, wie gaat mijn klanten tevreden stellen? Een hond die op mij zit te wachten voor zijn middagrondje, die arme skat.
Hulpdiensten alom, want er staan altijd vrachtwagens daar bij ons. De één wist het nog beter dan de ander, maar ik kwam geen millimeter vooruit en de bestellingen werden ook niet bezorgd. Ook de hond werd steeds onrustiger. Ik moest vooral rustig blijven volgens alle omstanders. Ja, lekker makkelijk! Hoe doe je dat met een kop vol snot en boze klanten en een peperdure rekening boven je hoofd?
Uiteindelijk was ik zo helder van geest en belde ik mijn broer. Hij bezorgde de bestellingen en de winkeldames informeerden de klanten over mijn onbeholpenheid. Gelukkig was iedereen begripvol. Ik belde de garage en de monteur had de bus in no time van die stomme tegel af. Ik weet niet eens hoe zo’n tegel heet. Afschaffen die dingen! Volgens de monteur ben ik niet de enige en rijden heel veel mensen hun auto stuk op deze ondingen. MAAR IK WIL GEEN AUTO DIE STUK IS! Dat je dat even weet ja! Er had ook iets gelekt dus ik zag de bui al wel hangen. Wat een stress.
Op naar de garage. Ik leek nog goed te kunnen rijden dus dat was al een beetje positief, maar nog was ik er niet gerust op. Die ‘krrkrr’ bleef maar in mijn hoofd hangen, net als een liedje wat je op de radio hebt gehoord en niet meer uit je kop verdwijnt. Eenmaal op de brug bleek wat een geweldige coureur ik toch was. Er mankeerde, op een schrammetje op de beugel waaraan de sidebars bevestigd zijn na, helemaal niets aan de auto.
Plots was alle stress verdwenen. Geen peperdure rekening. Bestellingen inmiddels bezorgd en nu tijd voor onze viervoeter om tijdens een stevige wandeling mijn kop eens even lekker leeg te maken. Leeg van snot. Leeg van zorgen. En vooral leeg van ‘krrkrr’.
