Presentatrice en actrice Sylvana IJsselmuiden is een bezige bij. Met haar werk voor Talpa, 538 en Dumpert is ze vooral online bekend. Ze heeft echter veel meer ambities. We spreken haar in Grand Café Z om onder andere te praten over de positieve en negatieve reacties die ze krijgt, het winnen van de FHM500 waardoor ze is uitgeroepen tot mooiste vrouw van Nederland en wat ze nog wil bereiken.
Hey Syl, hoe gaat het met je?
“Goed! Het gaat goed. Voor iedereen is het een best lastige tijd en dat maak ik om mij heen wel mee. Het is heel naar om dat te zien, maar ik heb de luxepositie dat voor mij alles doorgaat. Ik probeer het altijd positief te bekijken. Nu is het allemaal even helemaal kut, maar ik heb bijvoorbeeld wel mijn benen nog. En ik ben natuurlijk ook in de mooiste stad van Nederland! Dat helpt wel mee, dus het gaat goed!”
Ik moet zeggen: je straalt gelijk positieve energie uit!
“Dat is lief van je. Het ergste gebeurt om mij heen, maar ik denk dan wel eens aan mijn oma. Zij heeft de oorlog meegemaakt en kon bijvoorbeeld niet naar buiten omdat er soldaten met pistolen stonden. Eigenlijk voel ik me al schuldig dat ik het zeg, maar neem bijvoorbeeld de horeca in Leeuwarden.”
“Mijn ouders waren de eigenaar van Liuwherne bij de Vrouwenpoortsbrug. Als ze het restaurant nu nog hadden, weet ik niet of we het hadden overleefd. Ik vind het allemaal heel erg, maar we hebben gelukkig onze vrijheid nog. Ik wil ook zeker niet allerlei mensen passeren, want ik weet echt dat het heftig is. Probeer gewoon je hoofd omhoog te houden. Straks waarderen we bijvoorbeeld weer dat we elkaar mogen knuffelen, dat ook weer zo zijn charmes heeft. Zonder verdriet geen blijheid en zonder blijheid geen verdriet.”
We spraken je in 2018 voor het laatst. Hoeveel is er sindsdien veranderd?
“Ik was met mijn vader uit eten en het magazine was net uit. Ook in het restaurant lag het magazine en ik was met mijn vader een wijntje aan het drinken toen er een jongen verlegen naar mij toe kwam met de vraag of ik alsjeblieft mijn handtekening wilde zetten. Dat was twee jaar geleden, maar heel erg leuk om mee te maken. Ik was toen al lekker bezig en dankzij Dumpert werd ik vooral door jongens herkend. Ik werk nog steeds voor Dumpert, maar ook voor 538. Ook ben ik dit jaar uitgeroepen tot mooiste vrouw van Nederland.”
Ja, gefeliciteerd nog!
“Dankjewel! Het was echt te gek. Vanwege corona konden we helaas geen feestje vieren, maar met mijn carrière gaat het echt goed. Ik mag niet klagen, ik heb het lekker druk.”
Volgens mij ben je in de afgelopen tijd inderdaad best omhoog geschoten.
“Ik vertel in interviews altijd dat ik, toen ik een meisje van zestien was, een theateropleiding op D’Drive hier in Leeuwarden heb gedaan. Ik doe dit werk al tien jaar. Mensen denken dat het mij komt aanwaaien, maar ik heb genoeg tegenslagen gehad. Ik ben geleidelijk aan het klimmen en daar ben ik best blij mee.”
Ik wilde ook zeker niet zeggen dat alles je komt aanwaaien, maar je bent qua populariteitslevel wel flink gestegen.
“Ja, zeker. Vorig jaar was ik samen met Bram Krikke de snelst groeiende influencer van Nederland, maar influencer vind ik een verschrikkelijk woord. Ik ben een presentatrice en Instagram doe ik erbij als een leuke schnabbel. Je ziet het wel in de statistieken. Sommige foto’s van mij bereiken bijvoorbeeld meer mensen dan er op een gemiddelde avond naar een televisieprogramma kijken. Ik wil absoluut niet opscheppen, maar ik ben er wel trots op.”
De reacties die je op Instagram krijgt van opgewonden mannen moeten op het laatst wel vervelend gaan worden, denk ik.
“Toen ik vroeger in de horeca werkte, vond ik de bediening fantastisch en het schoonmaken minder, maar dat hoorde erbij. Die reacties onder mijn foto’s horen er ook een beetje bij, maar soms krijg je wel een enorme bak negatieve reacties over je heen. In de wijk waar ik woon doen ze bijvoorbeeld aan Halloween, in plaats van Sint Maarten. Dat wist ik niet, dus ik plaatste op Instagram een story waarin ik iets zei van ‘Er komen helemaal geen kindjes en nu zit ik met al dat snoep’. Als reactie kreeg ik dan ‘Nou, lekker bezig Syl. Iedereen corona geven. Kutwijf’. Dat zijn van die reacties die nergens op slaan. Het gebeurt, het is vreselijk en ik word er soms wel gek van, maar hoort een beetje bij een baan in de media.”
“De nuchtere mentaliteit van Leeuwarden en Friesland vind ik een stuk fijner”
“Mensen blijven jou en je uiterlijk bekritiseren, zowel positief als negatief. Ik keur het ook niet goed en omdat ik zelf ervaar hoe naar het is, zal ik nooit iemand veroordelen op zijn of haar uiterlijk. Maar ja, het hoort er bij. Je moet een hele sterke huid hebben en gelukkig heb ik een hele lieve familie en een goede basis. Als ik soms even baal, weet ik dat het goed komt.”
Met je Photoshopjes op Instagram heb je een goede manier gevonden om er mee om te gaan.
“Als iemand een bericht naar me stuurt en vraagt om een foto van mijn gaatjes kan ik twee dingen doen. Ik kan in een foetushouding liggen en roepen dat het vrouwonvriendelijk is, maar ik kan ook bij mezelf nagaan en inzien dat zo’n reactie eigenlijk wel een beetje zielig is. Het is zo zielig dat het grappig is. Ik probeer het dan op een positieve manier te benaderen en stuur een foto van mijn neusgaten, die technisch gezien ook mijn gaatjes zijn. Je kan er eigenlijk beter om lachen dan erom huilen, het is veel beter om het zo te benaderen. Een beetje zelfspot is belangrijk in het leven.”
Maar soms word je bijvoorbeeld voor dierenbeul uitgemaakt wanneer je zelfs speciaal een stukje brood koopt.
“Ja, nou ja. Daar kun je beter om lachen. Op mijn sociale media probeer ik mee te geven om meer te lachen dan negatief naar dingen te kijken. Ik probeer de kennis die ik heb opgedaan en hoe ik in het leven sta over te geven aan anderen. Dat is voor mij wel iets belangrijks.”
Is dat dan een beetje de achterliggende gedachte bij de vage reacties die je op een grappige manier op je Instagram publiceert?
“Ja, ja. Zo probeer ik dan te laten zien dat je ook anders kan kijken naar dingen. Een beetje omdenken. Dat positieve gaat een beetje automatisch en ik denk dat het je leven mooier maakt. Ik had laatst een heel mooi filmpje op Instagram gedeeld waarin de boodschap eigenlijk is dat je ook moet kijken naar wat er om je heen is, in plaats van je op één klein ding te focussen. Ik kan mijn volgers gebruiken om een product de hemel in te prijzen of een mooie levensles mee te brengen. Op het laatste krijg ik veel positieve reacties en het is mooi dat mensen dat zo waarderen.”
Laten we het weer even hebben over Leeuwarden. Hoe vaak kom je nog terug?
“Mijn vriend is coureur en als hij ’s weekends aan het racen is, ben ik in Leeuwarden. Ik stem het dus een beetje af. Nu ik dankzij het coronavirus wat meer thuiswerk en alles iets meer steady is dan voor ik verhuisde naar Utrecht, denk ik er over na om terug te verhuizen naar Leeuwarden. Toen ik net verhuisde, deed ik bijvoorbeeld af en toe nog audities. Je moest dan van Leeuwarden naar Amsterdam voor vijf minuten, maar was wel de hele dag onderweg. Ik hoef mezelf nu niet meer te bewijzen en heb zelfs het privilege om zelf opnamedagen aan te geven. Ik mis Leeuwarden echt heel erg.”
Wat mis je dan het meest?
“De sfeer, het stadje, de mentaliteit en natuurlijk mijn familie en vrienden.”
Wat is qua mentaliteit dan het verschil tussen Utrecht en Leeuwarden?
“Utrecht is leuk, maar ik ben bijvoorbeeld ook veel in Amsterdam. Die stad vreet aan me. Zo ben ik al tien keer bijna aangereden door een tram, is iedereen met zichzelf bezig en word je in een bakkerij aangesproken in het Engels. Het heeft zo zijn charmes en ik wil Utrecht en Amsterdam niet zwartmaken, maar de nuchtere mentaliteit van Leeuwarden en Friesland is een stuk fijner.”
Het lijkt mij ook dat je daar vaker wordt herkend dan bijvoorbeeld hier in Leeuwarden.
Ik liep van het station naar hier en ben twee keer op de foto gegaan. Eigenlijk kan ik niet meer rustig over straat lopen. Dat klinkt wel heel stom, trouwens. Ik ben stiekem wel een beetje blij met de mondkapjes. Ik kan dan een capuchon opdoen en een mondkapje en ben dan veel minder herkenbaar. Ik waardeer iedereen die mij volgt en leuk vindt wat ik doe, want dankzij hen kan ik doen wat ik doe. Het zegt ook wel iets over hoe goed het gaat! Ik waardeer het alleen maar en ik zou het nooit weigeren om op de foto te gaan.”
In interviews zeg je altijd dat je voor 100% ergens voor wil gaan. Ben je nu al op de plek waar je wil zijn?
“Nee, ik wil altijd meer. Dat heb je, vooral in dit vak, eigenlijk wel nodig. Ik wil altijd de beste zijn in iets als ik het een beetje kan. Ik heb zeker nog ambities. Ik ben heel gelukkig met waar ik nu zit, maar heb voor mijn gevoel al heel veel met internet gedaan. In de online wereld ken ik iedereen wel een beetje. Mijn nieuwe plan is om naar televisie te gaan, want dat heeft toch iets magisch. Ik merk nu dat vooral de jongeren mij kennen van het internet en hun ouders mij niet kennen. Ik word straks ook wat ouder, dus ik wil een soort van natuurlijk proces doorlopen. Een nieuwe doelgroep aanspreken.”
“Ik wil ook nog meer in de Formule1 en autosport doen. Daar heb ik ook nog ambities en er werken nog veel te weinig vrouwen in dat wereldje. Ik heb er nog genoeg en dat moet ook wel, want anders ga je achteroverleunen.”
En word je vergeten.
“Daar geloof ik niet in, dat heb je zelf in de hand.”
Maar wanneer je altijd ergens voor wil gaan en de beste wil zijn: wanneer ben je gelukkig?
“Goede vraag. Dat altijd overal de beste in willen zijn had ik vroeger nog erger. Ik heb bijvoorbeeld twee keer een piepjestest gelopen. De eerste keer haalde ik een negen en was de enige meid die nog rende. Ik was niet tevreden met die negen, dus ben met het andere groepje meegelopen. Toen kreeg ik wéér een negen! Ik heb in een halfuur tijd dus twee keer een piepjestest gedaan en ik was zo boos op mezelf dat ik een negen haalde. Achteraf bleek dat er een fout zat in het aantal trappen. Ik had al lang een twaalf en heb dus twee keer achter elkaar een twaalf gehaald. Als je er over nadenkt is dat natuurlijk krankzinnig.”
“Ik word straks ook wat ouder, dus ik wil een soort natuurlijk proces doorlopen”
“Dat was wel hoe ik er altijd instond. Nu ik iets meer levenservaring heb, heb ik een stapje teruggedaan en ben ik mij gaan afvragen waar het allemaal om draait. De mensen waar ik van hou is waar het om gaat. Ik hou ook van mijn werk, maar dat is niet het allerbelangrijkste. Wat heb ik aan mijn werk zonder de mensen waar ik van hou? Niets. Je moet geluk kunnen delen. Overal de beste in willen zijn heb ik dus wat los gelaten en ik leun wat meer naar achter. Gezonde ambitie blijft er altijd, maar het is wel veel minder. Misschien is het ook goed.”
Je zit ook op een goede plek.
“Ja, misschien heb ik de mazzel wel dat ik ook achterover mág leunen.”
Als laatste vraag: twee jaar geleden spraken we je voor het laatst en in de tussentijd heb je een hoop bereikt. Wat heb je bereikt als we je over twee jaar weer spreken?
“Vijftien december lanceer ik mijn eigen onderbroekenlijn, waar ik al heel erg mee bezig ben. Het zijn boxershirts voor mannen, waar ik mijn eigen spaarcentjes in heb gestopt en alles heb bedacht. Dus over twee jaar heb ik een eigen onderbroekenlijn! En dan werk ik bij de televisie. Dan ben ik achtentwintig en ik hoop dat ik hele mooie dingen mag doen op televisiegebied. Ik maak nu veel grappige filmpjes vol humor, maar ik wil wat serieuzere programma’s maken waar ik meer op de inhoud ga zitten. Dat zijn wel de dromen en ambities die ik heb.”
Ik hoop dat het je lukt.
“Ik ook! Als het niet lukt, had het zo moeten zijn. Dan komt er wel weer wat anders op mijn pad. Ik zit nooit over de toekomstdingen in. Mensen vragen mij ook wel waar ik mijzelf zie over tien jaar, maar dat komt wel goed. Geen beren op de weg zien die er nog niet zijn.”
Foto: Jan Edwin Geertsma
