Mijmerend terugkijkend op het afgelopen jaar kunnen we constateren dat geen kerstengel onze horeca op dit moment in ‘hogere’ sferen kan brengen. Het jaar 2020 gaat de geschiedenis in als: een bizarre, ellendige en dramatische catastrofe. Zelfs deze woorden dekken de lading niet.
Hoe wist de horeca deze ramp te overleven? Gewoon: een tweede hypotheek, plunderen van alle (kinder)spaarrekeningen, opsouperen van het eigen pensioen, leningen afsluiten, enzovoorts enzovoorts. Met alle goede bedoelingen: de steun van nu zijn de schulden van een onzekere toekomst en zijn zeker niet in een paar jaar afgelost. Dat is dus niet gewoon! Wat wel gewoon is? Als de overheid jouw broodwinning verplicht stopt, dat er dan honderd procent compensatie tegenover staat.
Als wij, alle horecatijgers tezamen, geen gasten kunnen ontvangen, worden we zwaar depressief. Helaas, zo werkt ons DNA nu eenmaal. Is dat de reden waarom we massaal aan het afhalen en bezorgen zijn geslagen? Omdat we niet zonder gasten kunnen leven? Heel eerlijk: de opbrengsten zijn verre van voldoende om alle kosten te dekken. Toch heeft deze bezigheidstherapie mij veel steun en moed gegeven.
Was het dan alleen maar kommer en kwel? Nee! Persoonlijk heb ik leren ‘zoomen’. Ik zie mensen samenwerken. Onze leveranciers staan anders in de wereld. Hun missie ‘meer en meer winst maken’, is omgeslagen in ‘behoud van de relatie’. Voedsel, rechtstreeks bij de lokale boer gekocht, is ook (h)eerlijk. Acceptatie dat er in december geen aardbeien te koop zijn. Minder vluchten met als gevolg steun voor de KLM. Het blootleggen van de signatuur van onze medewerkers. Ondervinden dat hergebruik nog niet zo gek is. Daarbij veel meer oog voor onze medemens. Terug naar het oude, dat nooit! De wereld is voor altijd anders.
Vanaf deze plaats een enorm compliment aan al mijn collega-ondernemers. De rook- en stofwolken van de ene tegenslag waren nog niet opgetrokken en daar was de volgende strop alweer! Wat zijn we strijdvaardig, flexibel, creatief en inventief geweest. Telkens weer, zou Willeke Alberti zeggen. Dit bewijst weer eens: Horeca is naast een ambachtelijk vak, een roeping.
Hoe cliché ook, achter elke donkere gitzwarte wolk schijnt de zon. Daarom een voorstel aan Onze Lieve Heer, Allah en Boeddha, steek de hoofden bij elkaar. In plaats van de drie wijzen te sturen. Dompel de horeca onder in een opeenhoping van mazzeltov. Aan de kerstengel vraag ik een stortbui van zonnestralen voor ons allen.
Voor nu: fijne feestdagen & blijf gezond!
