Bieman Alsofi: ”Ik ben tot rust gekomen en daar geniet ik van”

Misschien ken je de 27-jarige Bieman Alsofi niet, maar zijn bedrijven ken je vast wel: Bieman is de man achter verschillende horecazaken, zoals Novelle en café Moon. In een persoonlijk interview vertelt de jonge ondernemer enthousiast over zijn leven, zijn horecazaken, maar ook over het ongeluk dat hij meemaakte waardoor hij nu iets rustiger aan doet, dat we hem bijna geen vragen meet hoeven te stellen.

“Ik ben Bieman, in 1992 geboren in Irak en vanaf 2001 in Nederland. Al vanaf jongs af aan had ik grootse dromen en doelen en wilde ik veel in het leven bereiken. Als klein jongetje droomde ik van bijvoorbeeld een coole baan als FBI-agent. Later wilde ik graag iets meer voor mensen kunnen betekenen, het beroep advocaat trok mij steeds meer aan. Dat zou mijn einddoel worden. Hoelang het ook zou duren en wat er ook zou gebeuren: ik wil het.”

“Als kind was ik altijd nieuwsgierig en leergierig. Ik maakte snel vriendjes waardoor ik de Nederlandse taal en cultuur snel oppakte. In groep 8 kreeg ik VMBO basis-kader als advies. Dat was een klap in mijn gezicht, want ik wist dat ik beter kon. Uiteindelijk heb ik mij omhoog gewerkt en heb ik de mbo-opleiding detailhandel afgerond daarna ben ik aan de hbo-opleiding rechten begonnen. Ik wist dat mij weg nog lang was, maar ik wilde niet stil staan. Tijdens mijn opleiding had ik een bijbaantje in de horeca, ik verdiende daar een zakcentje mee, maar wilde snel meer verdienen. Zo begon ik met handelen. Met het geld wat ik verdiende door mijn bijbaantje kocht ik spullen in via marktplaats en deze verkocht ik vervolgens weer met winst. Vaak waren dit telefoons, laptops etc. Mijn broer is ICT’er en hij kon deze producten dan weer een opknappen voordat ik ze verkocht. Hij vond het verkopen lastiger en daarom hebben we onze krachten gebundeld. Hij repareerde en ik verkocht. Zo zijn we samen een elektronicazaakje genaamd Dynastore begonnen. Ik denk dat mijn moeder toentertijd de enige was die erin geloofde, de rest van mijn familie en vrienden vonden het spannend en riskant. Zij gaven mij dan bijvoorbeeld als advies dat we beter in het centrum konden gaan vestigen, maar ik wilde ervoor zorgen dat mijn klanten rustig aan konden doen en bijvoorbeeld een parkeerplek hadden. Die visie had ik toen al. Het mooiste was dat de zaak gelijk goed begon te draaien en tot op de dag vandaag nog steeds goed draait!”

Meer uitdagingen, bedrijven en een auto-ongeluk

In de jaren daarna kreeg Bieman de smaak van het ondernemerschap te pakken. Zo heeft hij bijvoorbeeld als zijn spaargeld in zijn tweede bedrijf, een cafetaria, gestoken en een aantal maanden de zaak zelf gerund, wat hij ‘de perfecte leerschool’ noemt. Van zeven uur ’s ochtends tot een uur ’s nachts was hij bezig met ondernemen, werken en school. “Het voelde alsof ik elke dag naar een attractiepark ging. Ik sliep wel wat minder, maar ik kreeg zo ongelofelijk veel energie en genoot zo veel van het bewijzen dat ik het wel degelijk kon”, aldus Bieman. “Je voelt je onverslaanbaar en krijgt een heel machtig gevoel. Dat was het tweede duwtje in de rug, iedereen zei dat ik het niet kon, maar ik heb het toch gedaan.”

Ook in de jaren daarna zette Bieman meerdere ondernemingen op, onder andere een tweede vestiging van het cafetaria en restaurant Novelle. Tot november 2019 was hij volop aan de slag. “Ik had geen tijd voor social media, geouwehoer of om veel en lang weg te zijn. Ook vakanties zaten er voor mij niet in. Als je meerde ondernemingen runt, kun je je het gewoon niet altijd veroorloven om zomaar een week of langer weg te gaan. Maar ik was gelukkig, dus het maakte mij niet uit. Ik voelde mij onverslaanbaar.” Ook na Novelle volgde weer een nieuwe uitdaging, café Moon, maar tijdens het opzetten van café Moon kreeg hij een auto-ongeluk. “Op het eerste oog leek het niet heftig. Ik zat in mijn auto en een andere auto botste achterop met een snelheid van dertig, maximaal veertig kilometer per uur. Gelukkig raakte niemand gewond, ik had enkel wat spierpijn en kramp en dacht dat dit binnen een paar dagen wel weer voorbij zou zijn.”

Rustiger aan doen

De pijn ging echter niet weg, maar werd juist heftiger. Bieman had een whiplash opgelopen. “Het was een kleine klap die, zonder dat ik dat had verwacht, veel schade heeft veroorzaakt. Maar ik was nog steeds druk met ondernemen, ik kon die lasten er niet bij hebben en dus negeerde ik de pijn. Mijn advocaat vroeg nog of het niet verstandig was dat ik even naar de dokter zou gaan, maar ik zei dat het niet nodig was en dat het vanzelf wel goed zou komen. Dit hield ik twee maanden vol, voor mijn gevoel veranderde ik van een zelfverzekerde ondernemer naar een kwetsbaar jongetje. Ik vond het heel moeilijk om te accepteren dat zo’n ‘klein’ ongelukje mijn hele toekomstvisie zou verpesten, want ik had nog zo veel grootste plannen. Ondanks de pijn hield ik mezelf en anderen nog steeds voor dat het goed ging, maar hoe langer het duurde hoe erger het werd. Op een bepaald moment kwamen mijn ouders naar mij toe en zij zeiden: Bieman, je bent niet meer gelukkig, maar zelfs toen hield ik vol en zei ik dat het wel goed met mij ging. Ik wilde het niet toegeven.”

Ondanks het ongeluk had Bieman nog steeds veel adrenaline om door te gaan terwijl hij eigenlijk diep van binnen wel wist dat het op deze manier niet ging. “Ik kon niet stoppen en mijn bedrijven dicht doen. Dat voelde heel egoïstisch. Ik had op dat moment wel 100 tot 120 man personeel en bij het sluiten van de zaken zou mijn personeel op straat komen te staan. Dat kon ik niet over mijn hart verkrijgen.”

Geschenk uit de hemel

Waar voor veel ondernemers de coronacrisis een groot probleem is, kwam het voor Bieman als een geschenk uit de hemel. Dat klinkt misschien een beetje gek, maar hij moest nu wel rustig aan doen en het harde werken uitstellen. “In april moesten veel van mij zaken verplicht dicht, ik vond het verschrikkelijk voor mijn werknemers, maar voor mezelf maakte ik een sprongetje in de lucht. Om mijn personeel toch nog op te vangen, heb ik gekeken of ik ze een plekje kon bieden in de zaken die wel open konden blijven zodat degene die echt financieel afhankelijk waren toch nog konden blijven werken en dat is ook gelukt. Nu was het sluiten van de zaken niet meer door mijn lasten, nu moest het, het ‘klopte’. Door de coronacrisis ben ik echt tot rust gekomen en heb ik veel kunnen nadenken over de toekomst. De eerste maand was ik nog steeds veel aan het werk, maar er viel een last van mijn schouders, er zat geen druk meer op mij. Mijn bedrijven waren stil en ik kon voor het eerst in tijden weer doen wat ik leuk vond, ik kon weer ontspannen en dat was voor mij lang geleden.”

Bieman dacht dat hij leefde en het goed voor elkaar had en tot op een bepaalde hoogte was dat ook zo, maar het ongeluk was de druppel. “Ik was de afgelopen jaren super trost op wat ik had gepresteerd, maar ik zou het niet nog een keer zo doen. Ik heb zo veel geleerd, gedaan en meegemaakt en ik ben onwijs trots op de concepten die ik heb neergezet. Als ik een cijfer moest geven aan hoe druk en zwaar ik het had zou ik een 10 geven. Ik ben mij echt veel meer bewust geworden van de situatie. Ik voel niet meer de behoefte om nieuwe bedrijven op te zetten om er nog iets van te leren, op dat gebied ben ik grotendeels uitgeleerd. Ik zou alleen nog nieuwe bedrijven opzetten, omdat ik het leuk vind om te doen. Maar ik ben nu echt tot rust gekomen en daar geniet ik van.”

Foto: Cristian Kamminga

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *