HARDCORE WILL NEVER DIE! Spring in je aussie, trek die Nike Air Max aan en scheer je kop kaal, tijd om terug te gaan naar 1996. Thunderdome. Dance or Die! Toen het Dreamteam van Gizmo, Dano, Prophet en Buzz Fuzz nog volle zalen trok. Mooie tijden. We nemen je graag mee terug naar 1996. HAKKUH!
Was jij er bij, op zaterdag 20 april 1996? Alweer meer dan twintig jaar geleden, maar voor de bezoeker van toen staat alles waarschijnlijk nog vers in het geheugen gegrift, of op de trommelvliezen gedrukt (behalve wellicht bij hen die, vanwege het nuttigen van de welbekende chemische versnaperingen, de nacht ietwat minder scherp voor de geest kunnen halen). We hebben het natuurlijk over de vijftiende editie van Thunderdome: Dance or Die! De populariteit van ‘gabber’ destijds blijkt wel uit de bezoekersaantallen: zo’n 14.000 hardcore-liefhebbers togen naar de hoofdstad van Friesland.
Met busladingen tegelijk kwamen ze aan op het FEC Expo in Leeuwarden, trouw gehuld in misschien wel de herkenbaarste kledingstijl in het Nederland van de jaren negentig: de opgeschoren schedels met het achterover getrokken haar, of geheel kale koppies, niet zelden voorzien van het stijlvolle ronde zonnebrilletje, de gympies om stevig mee te hakken, en natuurlijk het grootste icoon: een kleurrijk trainingspak, al dan niet van de toen gangbare merken – een hedendaags collectorsitem voor de nostalgische feestganger onder ons? En verder van alles en nog wat aan excentrieke kledij en haardracht dat het toenmalige -overigens zeer diverse- publiek zich had aangemeten. Maar een ding hadden zij gemeen: ze waren hier vooral om lekker te genieten van snoeiharde beukplaten, uitgevoerd door de grootste namen van die tijd.
Het was een mooie zonnige voorjaarsdag, en dat deed de sfeer al voor het feest begon veel goeds. De beveiliging – ja, ook vroeger in de goeie ouwe tijd was dit nodig- was strikt en netjes op orde. Wie kwam aankakken zonder CD (dat betekende dus CD + hoesje) kwam er gewoon niet in. Een veelgehoorde uitspraak van de toenmalige bezoekers, zoals te horen en te lezen valt op bewaard gebleven beeldmateriaal en diverse sociale media als Partyflock en de Thunderdome fanpagina op Facebook, is dat de editie in Leeuwarden zeer geslaagd was; legendarisch goed, misschien zelfs de beste ooit! DJ The Prophet, een van de vier DJ’s waar het allemaal mee begon: “De meest memorabele Thunderdome als je het mij vraagt. De hele atmosfeer en aankleding, de hele nacht was uitstekend. Het was een leuke tijd met leuke muziek. Het was het hoogtepunt van de hardcore scene in de jaren negentig.”
Thunderdomefeesten hebben over het algemeen een goede reputatie, staan bekend als kwalitatief hoogwaardig, en waar eigenlijk relatief weinig gesodemieter plaatsvindt (het karakter van de muziek en de ‘enthousiaste’ manier van dansen doet voor de buitenstaander soms anders vermoeden). Niet verwonderlijk: het gezamenlijke ‘doel’ van lekker uit je dak gaan en gewoonweg de gemeenschappelijke liefde voor de muziek smeedt een band, en zorgt voor een unieke sfeer die welhaast gemoedelijk te noemen valt – vooral toen. De gabbercultuur laat zich moeilijk vergelijken met andere subculturen. Het is niet zozeer een bij tijd en wijle beleefde muziekervaring; het mag voor velen zeker een manier van leven genoemd worden. Hakkers begrijpen elkaar als broeders! Voor de gabber is Thunderdome de moeder aller dansfeesten: Ain’t no party like a Thunderdome party, is een veelgehoorde uitspraak van de incrowd.
De line up van Dance or Die! was indrukwekkend: Neophyte, The Darkraver, Buzz Fuzz, Lady Dana, om er een paar te noemen. Ook Delirium was van de partij. Hij besloot vanwege al het opgewekte enthousiasme een stagedive te ondernemen. De afloop: een smak op de vloer en een gebroken arm, omringd door een verbouwereerde menigte. Maar het deed aan de feestsfeer helemaal niets af!
Behalve een keur aan hooggewaardeerde platendraaiers, was er nog een hoop vermaak in andere vorm. Zo stond er een aantal kermisattracties, waaronder de Octopus en de High Speed Rotor. Leuke toestellen voor wie het na lange tijd op de dansvloer nog niet genoeg voor de ogen draaide. Qua aankleding zat het festijn mooi in elkaar. De voorstellingen waren een spektakel, niet alleen voor het gehoor, maar ook visueel. De beukende beats gingen vergezeld met flitsende lasershows en vuurwerk; nog meer verlevendigende indrukken voor die toch al flink opgekietelde zintuigen. En verder waren er een tattoo-shop, een smart-bar en een fresh fruit bar; oases van tijdelijke rust in een woestijn vol muzikaal gedonder. Wie er nadien nog niet genoeg van had kon eventueel naar de afterparty op de Veronicaboot.
Thunderdome gaat vrij ver terug in de tijd. In 1992 werd het voor het eerst gehouden in Nederland, georganiseerd door ID&T, en tot op heden zijn er maar liefst 66 edities geweest. Vrij vaak in Friesland: zowel Leeuwarden als Heerenveen (waar Thunderdome I in Thialf plaatsvond) hebben meermaals onderdak geboden aan vele duizenden liefhebbers. Er zijn door de jaren heen vele albums verschenen. Ook de niet-ingewijde in deze bijzondere subcultuur kan zich ‘de Wizard’ vast nog wel herinneren: hij prijkte, met zijn rode tovenaarsjas en gebalde vuisten in de lucht, op posters en albumhoezen, en was voor aanvang van het festival werkelijk overal te zien. De oudste platen (en misschien zijn er nog posters en flyers te vinden op de muren van sommige woonkamers) zijn voor de gabbers van het eerste uur, maar ook voor hun nakomelingen, waardevolle memoria. Voor Leeuwarden was Dance or Die! eveneens memorabel. De omwonenden van die tijd zullen vast geen moeite hebben om zich te herinneren waar zij die nacht naar geluisterd hebben. Al met al was Thunderdome: Dance or Die! een gedenkwaardige gebeurtenis, in een even gedenkwaardig tijdperk.
Net vorige week nog filmpjes gekeken dat manlief op stap was daar