Alle trouwe fans van LEGO Masters kennen oud-deelnemers Marco en Ernesto al. Beide docenten van !mpulse Leeuwarden streden in het televisieprogramma van RTL4 voor de titel van LEGO Master, maar moesten vlak voor de finale helaas het programma verlaten. Voor Welkom in Leeuwarden maken ze graag tijd vrij en nog voordat we zijn begonnen, barst het van de grappen en lachsalvo’s. Dat belooft wat voor het gesprek zelf.
Ha mannen, hoe zijn jullie op het idee gekomen om mee te doen aan legomasters?
Ernesto: “Het begon een beetje als een soort grap. Tijdens de afleveringen van het eerste seizoen kwamen we erachter dat we allebei aan het kijken waren. Marco en ik bleven met elkaar appen om positief commentaar te leveren. Daaruit rolde eens een keer de uitspraken ‘haha, anders geven wij ons ook eens op’ en ‘haha ja, doen we’. Tadaa!”
Beiden barsten in lachen uit.
Marco: “We hebben toen heel serieus die auditieformulieren ingevuld. Dat was een hele bak werk! Er wordt veel van je gevraagd en we hebben een knettermelig auditiefilmpje gemaakt. Toen werden we uitgenodigd voor de audities! Dat was hysterisch grappig, dat we daarheen mochten.”
Ernesto: Het was heel erg vet, maar dat was alleen nog maar de preselectie. De aanmelding zelf was inderdaad een behoorlijke procedure. Er kwam ook een zoomsessie aan te pas, daaruit werden mensen geselecteerd en vervolgens kwam er een auditiedag. Daaruit werd dan weer de definitieve selectie gekozen, waar wij bij zaten.”
Dat klinkt erg leuk!
Ernesto (lachend): “Leuk is een understatement”
Hoe gaat het er aan toe tijdens zo’n auditie?
Marco: “Dat mogen we niet vertellen,. Je moet iets bouwen en laten zien wat je kunt. Dat is alles dat we er over kwijt kunnen.”
Ernesto: “Het is een soort simulatie van LEGO Masters.”
Mogen jullie wel vertellen wat jullie hebben gemaakt?
Marco: “Nee, ook niet. Dat is wel jammer, want wat we hebben gemaakt was wel echt heel vet.”
Ernesto: “We kunnen er hooguit over kwijt dat we daar al de toon hebben gezet die we de rest van het programma hebben weten vol te houden. Als het niets wordt, is het ook goed. Dat werkte ontspannend en ik kijk goed terug op de auditie zelf. Het is zonde als je krampachtig bezig bent en je vergeet te genieten van hetgeen dat je nu doet.”
Marco: “We zaten daar met het idee van: Wat overkomt ons in godsnaam?!”
In interviews wordt dit natuurlijk altijd gevraagd, maar wat is het leukste dat jullie hebben gemaakt?
Marco: “Je bent de eerste die dit vraagt!”
Ernesto: “Er zit een verschil tussen het leukst en het meest imposant. Het leukst vond ik de star wars om te maken.”
Marco: “Of de gevangenis?”
Ernesto: “Ik vond beiden leuk! Maar voor Star Wars was de studio speciaal omgebouwd.”
Marco: “Dat was echt een speelset! Al die andere dingen, op de kunst na dan, zou ik thuis niet zomaar bouwen. De Star Wars set zou je thuis ook wel gaan bouwen.”
Ernesto: “Iedereen kent die speelbaarheid. De Star Wars aflevering was het leukst, maar de kunstaflevering was het meest intens. Qua wat het heeft losgemaakt bij mij persoonlijk, maar ook in de reacties bij mensen. Dat ontplofte echt.”
Het lijkt mij dat, wanneer je zoiets meemaakt, je een beetje in een waas zit en de afleveringen niet zo bewust meemaakt.
Marco: “Ik heb het echt heel bewust meegemaakt. Vanaf de vierde aflevering is de druk van als eerste afvallen er een beetje af en toen begon ik toch wel een beetje om me heen te kijken. Ik heb heel bewust alles meegemaakt, want dit is de enige keer dat het gebeurt.”
Ernesto: “Ik dacht even dat je specifiek de kunstaflevering bedoelde, want daar zat ik echt even in mijn eigen flow om mijn eigen ding te maken. Ik hoorde wel de opmerkingen tussendoor, maar ik was niet bewust bezig met de wow-factor. Ik had door dat er iets bijzonders gebeurde, maar niet dat anderen dat ook doorhadden. Tijdens het jurycommentaar merkte ik dat het iets met anderen doet. Dat is even het verschil tussen het leukste en meest bijzonder.”
Marco: “Tijdens de Star Wars aflevering zaten we lekker nummers te fluiten. We maakten ons nergens druk om ook. Alsof je in een pretpark rondloopt en lekker je ding deed.”
Het is wel jammer dat jullie de finale niet hebben gehaald.
Ernesto: “Het was wel bevredigender als afronding. Als je als een na laatste eruit gaat heb je nog even een moment om iets te kunnen zeggen en een ritueel om te kunnen vertrekken. Tijdens de laatste aflevering wordt de winnaar aangekondigd en de nummers twee en drie kunnen het niet op een eigen manier afronden.”
Marco: “Wij hebben nog even afscheid kunnen nemen. In de aflevering waar wij verloren, stonden vier mooie bouwwerken en wij hadden de minst mooie. De andere drie waren gewoon beter. Dat is ook hoe het is. We hebben hele vette dingen kunnen laten zien.
Nou, een van jullie legoschilderijen heeft in de legowinkel in Utrecht gehangen. Dat lijkt mij ook wel heel vet om mee te maken.
Marco: “Ja, wij hebben de vetste prijs gewonnen!”
Ernesto: “Ik wilde hetzelfde zeggen. We waren die zondag heel vroeg bij het opbouwen en hebben heel goed contact met die mensen daar gehouden. Het schilderij heeft duizenden bezoekers getrokken die speciaal naar de etalage kwamen kijken. Dat was echt supervet.”
Marco: “Vorige week waren wij het entertainment bij het samenwerkingsverband Noord-Nederland. Dan komen er gewoon vier commissarissen van de Koning die bij je tafel komen kijken en het hebben over wat ze vroeger hadden. Dat is echt zo grappig, eigenlijk.”
Ernesto: “Je ziet dat LEGO hetzelfde effect heeft als eten. Ik kijk graag naar kookprogramma’s en eten is een heel mooi middel om met mensen in contact te komen, om het vervolgens over iets totaal anders te gaan hebben. Dat zagen we daar ook, maar dan met LEGO. Op een enkeling na heeft vroeger iedereen ‘wel eens een keertje’ met LEGO gespeeld. Zo krijg je een opening om heel anders met mensen in contact te komen.”
Marco: Het is een beetje alsof je zegt dat je leraar wiskunde bent. Iedereen heeft wel een ervaring met hun leraar wiskunde van vroeger. Als je dat op een feestje vertelt, krijg je altijd zulke reacties.”
Nu, na alle afleveringen, worden jullie vast wel een beetje herkend op straat.
Marco: “Meer dan een beetje.”
Ernesto: “Die mondkapjes zorgen voor extra anonimiteit, maar het is wel waar. Als hij af is, zie je heel veel mensen die ja dan aanstaren met een blik van: ‘Ken ik jou niet ergens van?’, of je hebt mensen die heel spontaan naar ons toekomen of ons groeten.”
Marco: “Ja, dat je jezelf afvraagt of jij hun ook kent. Ik was laatst in Haarlem in een speeltuin met mijn dochtertje en ik kon gewoon niet met haar spelen. Er stonden een stuk of vijftien kinderen om ons heen, die heel enthousiast waren door LEGO Masters.”
Dit had ik niet verwacht, eerlijk gezegd. Zo vaak herkend worden.
Ernesto: “Misschien is het wel de timing van het programma en de omstandigheden in de samenleving. LEGO Masters ie een familievriendelijk programma. Er is veel gedoe op televisie en dit is een programma waarin mensen wat aan het bouwen zijn, zonder roddels of iets.”
Marco: “En Ruben Nicolai die veel grappen maakt, dat trekt natuurlijk ook veel kijkers.”
Beiden barsten weer in lachen uit.
Marco: “Het eerste seizoen viel in de eerste lockdown en nu zitten we weer in eentje, dus mensen zijn ook wel toe aan iets positiefs en makkelijks.”
Ernesto: “Het is ook pretentieloos. We zijn niet de hongersnood aan het oplossen, het is wat het is.”
Nu, na al die uren vol bouwen, hebben jullie vast even geen zin meer in LEGO.
Ernesto: “Niet echt. Of echt niet, moet ik zeggen”
Marco: “Ik ben juist meer gaan bouwen dan ervoor. Ik was meer met duplo bezig, eigenlijk.”
Ernesto (lachend): “Ja, ik ben ook meer gaan verzamelen en ordenen. Het wordt nog geen brickshop thuis, maar het zit er tegenaan!”
Na deze vraag raken we met zijn drieën zo ver van het onderwerp af, dat een afsluitende vraag ontbreekt en er geen tijd meer is om hem alsnog te stellen. Zo vertelt het duo over het aantal persoonlijke berichten van fans, halen we met zijn drieën herinneringen op aan ‘vroeger’ (schrijver heeft les gehad van Marco en kende Ernesto al, red.) en maakt het duo grappen over meedoen aan Heel Holland Bakt (“Mag je als duo wel meedoen?” “Anders geven we gewoon een muffin of zo, als aanmoediging!”). Dus Jan Slagter, als je dit leest: doe ons een plezier!
Tekst: Daniël Joe Heemskerk, foto: Simon van der Woude
