“Ik zei gewoon: ik doe het wel”
Henk is al jaren de stille kracht achter De Schrans, en blijft dat, zolang het lukt
Als je iets wil organiseren op De Schrans, dan bel je Henk. Hij heeft geen winkel, geen officiële rol, maar wél een enorme betrokkenheid. Van kerstmarkten tot kleurplatenacties, van draaimolens tot AED’s, Henk regelt het gewoon.
“Ze zeiden: je hebt nog anderhalf jaar. Dat was vorig jaar. Maar ik voel me nog niet ziek, dus ik ga gewoon door.”
De man die alles regelt
Henk woont vlak bij De Schrans en kent iedereen. Zijn betrokkenheid begon ooit klein, maar groeide snel uit tot iets groots. “Ik deed er vaak boodschappen, kende veel mensen. En op een gegeven moment was er niemand om dingen te regelen, dus ik zei: ik doe het wel.”
Vanaf dat moment werd Henk het aanspreekpunt voor alles. Jaarmarkten, kerstmarkten, moederdagacties, een Sinterklaaspuzzeltocht in coronatijd, hij draaide zijn hand er niet voor om. “En dat alles zonder officiële functie. Ik heb nooit een winkel gehad, maar ik doe het gewoon omdat ik het leuk vind.”
“Iedereen kreeg een prijs”
Het zijn vaak de kleine dingen die het verschil maken. Zoals kleurplatenacties waarbij álle kinderen een prijs kregen. “Dat vind ik leuk. Het is iets extra’s. Het kost misschien wat tijd en moeite, maar het levert blije gezichten op. Daar doe je het voor.”
Met hulp van lokale ondernemers verzamelde Henk tientallen cadeautjes. Fietsjes, speelgoed, lekkers, alles geregeld via zijn netwerk. “En dan zetten we dat gewoon op Facebook. Iedereen die meedeed, kon iets komen ophalen. Dat hoort erbij.”
Een diagnose die alles verandert
Een jaar geleden merkte Henk dat hij niet meer goed kon schrijven. “Ik had pen en papier in m’n handen, maar er kwam niks. Toen begon het.” Onderzoek wees uit dat er een tumor in zijn hoofd zat. Kwaadaardig. Niet te genezen.
“Ze hebben hem eruit gehaald, maar die komt gewoon weer terug. Ik krijg nu elke maand vijf dagen chemo, en elke drie maanden een MRI. Ze gaven me anderhalf jaar. Maar ik voel me niet ziek. Alleen onhandig. Praten en lopen gaat minder, maar ik wil niet stilzitten.”
Nuchter en vastberaden
Henk vertelt er nuchter over. Zonder drama, zonder zelfmedelijden. “Ik kan niet meer alles. De moederdagmarkt laat ik dit jaar schieten. Maar de jaarmarkt en de kerstmarkt? Die doe ik gewoon nog.” Toch is het duidelijk dat hij een stapje terug heeft moeten doen. “Een hek aan de kant zetten? Dat lukt me niet meer. Maar ik ben er nog.”
Het lastigste is misschien wel dat er nog geen opvolger is. “Er zijn wel mensen die willen, maar niet om de juiste reden. Ik hoop dat er iemand komt die het echt leuk vindt, iemand met hart voor de straat.”
“De Schrans is net een dorp”
Wat hem zo aantrekt in de straat? De mensen. De sfeer. “De Schrans is gewoon een dorp. Iedereen zwaait even, maakt een praatje. Dat maakt het bijzonder.” Hij zit elke dag even buiten, op zijn bankje voor het huis. Gewoon om te kijken wat er gebeurt.
Een bijzonder leven vol inzet
Henk werkte jarenlang bij Handico, een bedrijf dat gespecialiseerd is in het ontwerpen van snoezelruimtes voor gehandicapte kinderen. “Ik tekende meubels en inrichtingen. Dat ging altijd snel, maar nu lukt het nog maar moeizaam. Toch probeer ik nog wat te doen, gewoon om bezig te blijven.”
Zijn dagen zien er anders uit dan vroeger, maar Henk probeert zoveel mogelijk zelf te doen. “Ik wil niet dat iedereen maar voor me klaarstaat. Als iets lastig wordt, zoek ik wel een andere manier.”
Toekomst van de Schrans
Als hij iets hoopt voor de toekomst van de Schrans, is het simpel: “Dat iemand het overneemt die het doet zoals ik het deed. Niet voor de eer, maar voor de mensen. Gewoon omdat het leuk is.”
En als hij iets wil meegeven aan de mensen om hem heen? “Gewoon kijken wat er nodig is en het doen. Dat heb ik altijd gedaan.”
