Ja, ik weet het: ik ben geen 26 meer. Eerder het omgekeerde. En ik wil even zeuren. Er moet mij iets van het hart over politiek en hoe wij daar als burgers in staan. Het is de dag na de verkiezingen. Gisteravond werd een jonge vrouw in het NOS Journaal geïnterviewd over de verkiezingen en gevraagd of ze ging stemmen.
Het antwoord was iets als “Nee, ik ga niet. Ik zou niet weten waarop, maar mijn ouders weten het wel en die stemmen wel.” Over zo’n opmerking kan ik mij enorm opwinden. Wat gaat hier mis? Waarom gaat een volwassen persoon niet naar de stembus? Kleine moeite, zou je zeggen. En je wil toch meebepalen waar je gemeentebestuur de prioriteiten legt?
Ligt het aan de welvaart in Nederland? Is die zo vanzelfsprekend dat je je nergens meer druk over hoeft te maken? Er is in Nederland bijna niemand meer in leven die hier onvrijheid heeft meegemaakt, maar als je ziet hoe er in dictaturen met burgers wordt omgegaan: dan wil je toch stemmen?
Realiseren mensen zich wel wat een groot goed democratie is? En dat die niet alleen vraagt om politici die iets voor jou doen, maar ook een beroep doen op jou om je te verdiepen in het uitbrengen van een stem? Een opkomst van vijftig procent bij de gemeenteraadsverkiezingen is een schande.
Het moet anders: het gaat er niet om wat je stemt, het gaat erom dát je stemt! Aldus de oude man die in 1977 stemgerechtigd werd en zin had om te stemmen.
Mijn excuses voor de politieke correctheid, maar ik vind deze opkomst een onterechte magere beloning voor de lokale politiek die zich de afgelopen jaren enorm heeft ingespannen om er het beste van te maken in een onvoorspelbare pandemie.
